آران و بیدگل نیوز، برای اهالی آبادی ما که هنرمندپرور است، بزرگداشت نام و یادِ مفاخرِ فرهنگی و هنری و اینکه اینان را به زادگاه شان منتسب بدانیم، مهم تلقی می شود؛ همچنان که بسیاری از شخصیت های فرهنگی، به زادگاه شان شناخته می شوند و خود اینان هم بنابر احساس تعلقی که دارند در این باره علاقه مند به محل تولد خود هستند.

چندی پیش تماشاگر یکی از برنامه های جذاب تلویزیون بودم که احمد نجفی مجری برنامه بود و در مقابلش یکی از هنرمندان نامی کشور که صدایش برای همه ایرانیان آشنا بود، اما تصویرش کمتر در سیما مشاهده می شد، روی \"صندلی داغ\" نشسته بود. صندلی داغ همانگونه که از نامش پیداست جای آدم های ویژه است و سوال و جواب های آن هم شنیدنی است.

آن شب مجری برنامه از همه چیز پرسید و من هر چه منتظر ماندم که مجری برنامه از زادگاه میهمان سوالی بپرسد، خبری نشد و به طبع آن، فرد سوال شونده هم مجالی برای بیان این موضوع نداشت.

برنامه تولیدی بود و در حین برنامه طی تماس تلفنی مراتب خرسندی خود را با میهمان برنامه که از کودکی به واسطه حضورش در هیات حسینی آران او را می شناختم، در میان گذاشتم.

آن شب ناصر خویشتن دار، میهمان صندلی داغ،  ترجیح داده بود برنامه ی از پیش تولید شده اش را در کنار مادرش و در خانه ی زیبای پدری اش واقع در محله قدیمی بالاده آران (موسوم به محله بازار)، به تماشا بنشیند. این یک حقیقتی است که: \"هر کسی کو دور ماند از اصل خویش/باز جوید روزگار وصل خویش\".

در ادامه تماس تلفنی با استاد که سال ها پای روضه های پدرم، ذاکرالحسین(ع) در دستگاه اباعبدالله(ع) عاشقی می کرد و برای پدرم احترام زیادی قایل بود، قرار دیدار گذاشتیم؛ صبح روز بعد وفق قرار به محل کارم آمد.

من که از پیش، دو بسته فرهنگی شامل آثار مکتوب و مصور از تاریخ، فرهنگ، مفاخر و زیبایی های آران تهیه کرده بودم، تقدیم ایشان کردم. پرسید چرا دو تا؟ گفتم یکی برای شما و دیگری برای جناب احمد نجفی، مجری محترم صندلی داغ تا هر دو درباره زادگاه ناصر خویشتن دار آرانی بیشتر آشنا شوید و در برنامه های بعدی جبران کنید. استاد لبخندی زد و با خواندن این بیت: \"وقتی دل سودایی می رفت به بستان ها/ بی خویشتنم کردی بوی گل و ریحان ها\"، گفت: \"هیج کجا به غیر از آرامش کنار باغچه خانه پدرم که در همسایگی زیارتگاه فرزندان امام صادق(ع) است مرا آرام نمی کند، قول می دهم جبران کنم.\"

چهارم شهریور یکهزار و سیصد و نود شش خورشیدی، روز بخاک سپاری چهره ماندگار رسانه ملی، ناصر خویشتن دار بود و از آن دیدار صبحگاهی ما در آران یک دهه می گذرد.

همه ما می دانیم که در بهشت زهرای تهران در کنار هزاران افراد انسانی مدفون در آن، قطعه ای بنام هنرمندان و نام آوران مدفن بسیاری از چهره های نامی ایران زمین است که در میان آنها نام اللهیار صالح، دکتر حسین عظیمی، بیضایی آرانی و محمد دهقانی نیز به چشم می خورد.

بدون تردید با شناختی که از استاد خویشتن دار به عنوان صدای ماندگار ملی داریم به حتم باید خویشتن دار نیز امروز در قطعه نام آوران و هنرمندان دفتن می شد. هرچند که برای خاکسپاری چهره های ماندگاری که از مفاخر نقاط مختلف ایران هستند در بهشت زهرا افتخار بزرگی است اما وصیت و علاقه مندی برخی از اینان، برای دفن پیکرشان در محل تولدشان نیز خود گویای علاقه مندی شان به زادبومشان است.

روز گذشته وقتی از رسانه ها شنیدم پیکر ناصر خویشتن دار برای خاک سپاری از بهشت زهرا به زادگاهش انتقال یافت، بر وفای به عهد ناصر خوشتن دار غبطه خوردم و بر مراتب علاقه مندی اش به سرزمین آباء و اجدادی اش تحسین گفتم.

برای استاد خویشتن دار که هنر را برای خویشتن نمی خواست و وجود هنری اش را برای مردم می خواست، آرزوی علو درجات و برای وابستگان و علاقه مندانش صبر و شکیبایی مسالت می نمایم و پیکر بی جانش را از خانه پدری تا کنار مزارش در آران که همجوار با زیارت فرزند علی(ع) است، با خواندن این بیت سعدی، بدرقه کردم:
\"در رفتن جان از بدن گویند هر نوعی سخن
من خود به چشم خویشتن دیدم که جانم می رود\".