آران و بیدگل نیوز - فهیمه مسیبی: هفده سال گذشت اما مگر زنان و دختران این شهر آن همه شکوه و شیدایی را از یاد می‌برند؟
هفده سال گذشت اما مگر زنی به استواری او را می‌توان به قاب‌های گردگرفته و چارگوشه‌ی قبری سپرد که در امامزاده‌ای تنها آرمیده است؟
هفده سال گذشت اما هنوز که هنوز است وقتی به یاد می‌آورم که می‌گفتند او در راه است تا بیاید و بنشیند و گوش دل به قرآن خواندن‌هایتان دهد تپش‌های قلبمان، ماهیان حوض حیاط حسینیه را به تکاپو وامی‌داشت.
دخترهای آبادی هرکدام گوشه‌ای آرام می‌گرفتند و بازی‌های هر روزه را مهر می‌کردند و رحل‌های قرآن بود که در دست‌های کوچکشان جا خوش می‌کرد و تمرین‌هایشان آغاز می‌شد مبادا فتحه‌ای را کسره بخوانند یا تنوینی سکون شود.
چشم‌هایش پنجره‌ای رو به آسمان داشت و لبخندهای ملیحش برایمان مائده‌ای بهشتی بود که هنوز طعم خاطره‌انگیزش کاممان را شیرین می‌کند!
خدایش رحمت کند که فرشتگان آسمان دوریش را بیش از این تاب نیاوردند و در بهترین شب عالم، او را در آغوش مهر خداوندگار علی(ع)، جای دادند!
نور به قبرش ببارد که تا ابد قلب دختران آبادی به یاد صوت قرآنش روشن است و هرگاه میهمان امامزاده باشند اولین فاتحه‌شان سهم استادی‌ست که درسش کلام خدا بود و مشقش حدیث اهل بیت (ع)!
خدای مهربانی‌ها! استادمان را در شب نزول قرآن به دست‌های پاکت سپردیم
باشد تا صورت نورانیش را قیامت زیارت کنیم!
باشد که دوشادوش زهرای مرضیه(س) از زیر قرآن ردمان کند و به بهشتی که تو وعده‌اش را به قاریان قرآن کریمت داده‌ای رهنمون شود!

مرحومه حاجیه خانم منیره یوسفیان در سال 1332 در شهرستان آران و بیدگل بدنیا آمد. عشق فطری به معارف اسلامی و همچنین زمینه‌ای که توسط روحانی بزرگوار حاج‌شیخ‌عباس یوسفیان برای ایشان پدید آورد باعث شد که در سن شش سالگی فراگیری قرآن مجید را آغاز نماید. استعداد و حافظه خدادادی ایشان باعث شد قرآن را در مدت کوتاهی فراگیرد. غیرت و تعصب دینی خانواده‌های مذهبی در زمان بی‌بندوباری حکومت پهلوی باعث شد ایشان از رفتن به مدرسه باز بماند.
در سن نوجوانی حدود سیزده سالگی کلاس آموزش قرآن ایشان با شاگردانی اعم از نوجوان، جوان و زنان آغاز شد. همزمان با تدریس قرآن تحصیلات مقدمات حوزه را نزد حجت‌الاسلام یوسفیان آغاز نمود و همراه ایشان در جلسات مذهبی خواهران شرکت کرد. به تدریج مدیریت این جلسه را خودش بر عهده گرفت. نوجوانی حاجیه خانم یوسفیان در راه تدریس، تحصیل و تبلیغ معارف دین گذشت.
در سال 1348 با خانواده ای مذهبی ازدواج کرد. ایشان همواره موفقیت‌های اجتماعی خود را مدیون همراهی صمیمانه و خالصانه همسر خود، حاج حسین صانعی می‌دانست.
بعد از ازدواج به علت انجام وظایف همسری و مادری تحصیلات حوزوی خود را ناتمام گذاشت اما تا آخرین لحظه عمر تحصیل علم را رها نکرد و همواره در منزل به مطالعه کتب مذهبی اشتغال داشت.
سال‌های قبل از انقلاب ورود به عرصه فعالیت‌های اجتماعی برای بانوان بسیار دشوار بود اما ایشان که همیشه آرزوی بنا کردن مکانی برای جلسات مذهبی خواهران را در سر داشت، سرانجام با شجاعتی زینب‌گونه موفق شد در سال 1357 (شش ماه قبل از انقلاب) زمینی را خریداری و مقدمات ساخت آن را فراهم کند. بالاخره در سال 1363 اولین مکان تخصصی ویژه فعالیت‌های فرهنگی و مذهبی خواهران در شهر آران و بیدگل به همت وی راه‌اندازی شد.
در کنار فعالیتهای مذهبی همراهی مجدانه ایشان با انقلاب اسلامی در دوران دفاع مقدس ادامه داشت. در دوران سخت دفاع مقدس حامی ولایت فقیه بود و در سفر مقام معظم رهبری در زمان ریاست جمهوری‌شان مبلغ 4 میلیون ریال بهمراه یک کیلوگرم طلا جمع‌آوری و تقدیم ایشان نمود.
بعد از دفاع مقدس، با بهره‌گیری از عناصر جوان و مومن تلاش کم‌سابقه‌ای برای گسترش کمی و کیفی تکیه زینبیه به موسسه زینبیه آغاز شد، به طوری که می‌توان ده سال آخر عمر حاجیه خانم یوسفیان را از پربرکت ترین دوران عمر وی به حساب آورد.

از مهم‌ترین اقدامات حاجیه خانم یوسفیان:
ـ تاسیس کانون فرهنگی هنری زینبیه به منظور ایجاد مرکزی برای هدایت و برنامه‌ریزی فعالیت‌های فرهنگی شهرستان و تامین اوقات فراغت خواهران(1373)
ـ تاسیس درمانگاه زینبیه به منظور گسترش فعالیت‌های درمانی و مردمی(1372)
ـ تاسیس حوزه علمیه خواهران به منظور تربیت شاگردانی تحصیل‌کرده و مومنه برای نشر معارف اسلامی(1373)
ـ تاسیس شرکت تعاونی فرهنگی خدماتی زینبیه در راستای خدمات چاپ و نشر کامپیوتری(1374)
ـ تاسیس مهد قرآن با هدف شکوفایی استعدادهای فطری و الهی کودکان(1375)
ـ تاسیس شرکت تعاونی (البسه) مخصوص خواهران
ـ پایه گذاری 8 پایگاه مذهبی در سطح شهرستان و روستاهای اطراف
ـ تاسیس مجتمع فرهنگی مذهبی فاطمیه

حجم بالای فعالیت‌ها از یک سو و فقدان امکانات لازم از سوی دیگر فشار سختی را بر وی وارد می‌نمود اما این مشکلات هیچگاه ایشان را خسته نکرد و علیرغم بیماری‌های زیادی که از آن رنج می‌برد از تلاش مومنانه دست برنداشت.
سرانجام در نوزدهم ماه رمضان سال 1420(دی‌ماه 1387) پس از عمری تلاش و خدمتگزاری خالصانه در راه پاسداری از مکتب گرانقدر تشیع و انجام فعالیت‌های مختلف اجتماعی در حالیکه با شدت درد به ذکر صلوات و قرآن مشغول بود دعوت حق را لبیک گفته و به دیار باقی شتافت.