آران و بیدگل نیوز، این روزها، زمزمه های شرحه شرحه ی بتول، در نیمه های شب، ارکان عرش را به لرزه در می آورد.

 این روزها، سنگ ها در سوگ ام ابیها، ندبه می خوانند و در غروبی که شاخه های بید را می شکنند؛ کودکان بی تاب علی، آه و ناله ی آتشناک خویش را در سینه حبس می کنند تا جغد های بیدار کوچه های مدینه، صدای آن ها را نشنوند.

 این روزها، با رفتن یاس کبود پیامبر(ص)، الماس چشم های امیر مومنان علی (ع)،  هدیه به چاه می شود.

 این روزها و شب ها، دخت رسول اسلام (ص)، تمام قد، بر آستانه ی در، می ایستد تا پیش روی آفتاب سپر شود و شمشیر های برهنه ای که به سوی ولایت نشانه رفته اند را حواله ی جان کند.


 آری زهرا(س) قیام کرده است تا قامت یگانه ی امامت استوار بماند.

 درب خانه اش سوخته می شود تا تمام خانه های خواب برده را با دست های عصمت خویش بکوبد و مردانشان را بیدار کند.

آری دیروز مرگ سرخ فاطمه(س) بود و امروز سوگ سبز ماست.

 اینک رهروان راستین بانوی بی نشان عالم، در سالگرد شهادت جانسوزش با او تجدید عهدی می کنند که به تاسی از اسوه ی صبر و بردباری و ظلم ستیزی، با بیدادگری و تجاوز بجنگند و آزادگی را پیشه ی خود سازند و پیروان حقیقی حضرتش باشند و از حریم ولایت که فاطمه(س) اولین شهید راه آن است تا پای جان ایستادگی کنند.


 اینان می آیند تا ندا سردهند:ای حبیبه ی حق و شفیعه ی حشر، ای مادر رسالت و ای همتای ولایت، هنوز خطابه های رسایت، سراج راه مجاهدان است و قبر بی نشانت، چراغ راه یافتگان به ملکوت.

 اینان می آیند تا بگویند: تو با تمام زنانگی ات، تمام مردانگی تاریخ را به دوش کشیدی و مردان عالم را به شاگردی مکتب آزادی خویش فرا خواندی.

 اینان می آیند تا فریاد بزنند:ای هویت مکتب ولایت، شهادت تو سرآغاز شهادت های پی در پی تاریخ بود.

 اینان می آیند تا در حرم اولین مهاجر علوی به ایران، سیاه پوش یاس نبی(ص) شوند و در آستانه ی سال جدید، حال و هوای کوچه های سرد دلشان را با ضریح نورانی سفیر فاطمی، گرما بخشند.

 وعده ی ما، عصر روز شهادت حضرت زهرای مرضیه(س)، ساعت ??:?? از میدان امام حسن مجتبی(ع) به طرف  آستان مقدس امام زاده محمد هلال بن علی (ع)

*خبرنگار: منیره ملکیان