نمـــــــــی دانیم چه دردآور است که روی تخت خوابت بنشینی و نتوانی تکان بخوری و سراسر وجودت پر از دردهای جسمی و روحی باشد ولی بازهم ذکر خدا و لعنت دشمنان اهل بیت ورد زبانت باشد!
نمی دانیم چه سخت است که آدم ها از کنارت عبور می کنند و در دلشان آهی از غصه  برای ناتوانی تو بکشند و تو خوشحال بشی که حداقل تا حدودی بعضی از اونها را یاد خدا می اندازی!
نمی دانیم چه سخت است که چشم های سرت نبینند و با چشم های دلت و گوش هایی  که جور چشمت را می کشند قشنگی های دنیا را ببینی و حرف های دیگران را بشنوی!
هر چند که انسان تا نعمتی را از دست ندهد قدر آن نعمت را نخواهد دانست ولیکن خدا را شکر که به این نکته دست یافته ای که اگر سختی و محدودیت نبود قدر عافیت را به این زیبایی درک نمیکردی!
و بالاخره نمیدانیم چه سخت است که دیگران تصور کنند با این حرف ها و امیدواری ها فقط شعار میدهیم ومحتاج کمک دیگران هستیم! ونمی دانیم که این انسان ها که به معنای واقعی انسانند و نیازمند توجه فقط دلبستگی به خدا و یارو و همراه  همیشگی خود دارند.
این ها شاید بخش کوچکی از حرف های باهره دختر 19 ساله آران و بیدگلی باشد که 9 سالی است بر اثر بیماری گوشه خونه نشسته و شاید منتظر تماس یک دوست و اگر نشد غریبه ای که حداقل از او و خانواده اش سراغی بگیرد.
آری  باهره خانم هم یه روزی مثل همه ما  و فرزندان ما با فراغ بال از هر مشکلی، به مدرسه می رفته وبا همسن و سالاش بازی می کرده اما یه بیماری ناخواسته او را کنج خونه گوشه نشین کرده و مادری که همه وجودش را در دخترش می بیند شب و روز خود را وقف دخترش کرده.
آهای مسوولان شهر و محل بجای درگیر کردن خودمون به مسائل جانبی و اختلافات  یه سری به جوان محتاج شهرمون بزنیم که شاید بتونیم حداقل گوشه ای از هزینه های درمانش را فراهم کنیم که خانواده ای آبرو دار را کمی دلخوش کرده باشیم.