آران و بیدگل نیوز - منیره ملکیان: مشتاقان و ارادتمندان به مولا علی(ع)، حرم مطهر فرزندش را در آغوش کشیده‌اند و پرچم سیاه عزا را بر فراز گنبد این امام‌زاده‌ی عظیم‌الشان به اهتزاز در آورده‌اند.

خیل زائران و مجاوران با چشمانی گریان آمده‌اند تا با زیارت نوه‌ی پیامبر، در عزای مردی بگریند که التیام‌بخش زخم‌های ضعیفان و مرهم دل‌های غریبان بود.

مردی که با دست‌های پینه‌بسته و با کیسه‌های نان و خرما، در میان کوچه‌های شهر غربت، اشک از چشم یتیمان می‌شست.

مردی که یک آسمان بلاغت و یک کهکشان فصاحت بود.

مردی که همه او را می‌دیدند اما هیچ‌کس به جز فاطمه(س) او را نمی‌فهمید.

مردی که می‌فرمود: از خداوند جایگاه شهیدان و زندگی با سعادتمندان و همراهی با پیامبران را طلب می‌کنم.

آری در زمانی که ندای \"سبحانک یا لااله‌الاانت” و فریاد \"الغوث الغوث خلصنا من النار یا رب” در گوشه گوشه‌ی این سرزمین طنین‌انداز می‌شود، حرم حضرت محمدهلال‌بن‌علی(ع) بوی نجف می‌گیرد.

و در شبی که فرق مولا را می‌شکافتند، انگار فرق آسمان شکافته می‌شود و روح تمام شیعیان مولا ترک برمی‌دارد چرا که منظومه‌ی مظلومیت با شهادت علی(ع) کامل می‌شود.

اصلا با تماشای عمری درب خون‌آلود و یادآوری صورت کبود شده‌‌ی زهرا دیگر برای کشتن علی نیازی به تیغ و شمشیر نبود.

علی زمانی شهید شد که در برابر دیدگانش زهرایش را زدند و محسنش را به شهادت رساندند.

و اینک ماییم و داغ علی…

ماییم و یادگار علی…

آری فردا در روز شهادت مولا، صحن و بارگاه فرزندش محمدهلال(ع)، شاهد حضور پرشور عزاداران روزه‌داری خواهد بود که با پای پیاده از دارالمومنین کاشان خود را به حرم می‌رسانند و بهانه‌ی عرض ارادتشان را، رویای صادقانه‌ی عالم بزرگ، ملا حبیب‌الله شریف کاشانی در سده‌ی چهاردهم قمری می‌دانند.

در رویایی که این عالم بزرگوار، گلایه‌ی امیرمومنان علی(ع) را از زیارت نکردن فرزندانش در نجف ایران می‌شنود و روز بعد از این ماجرا، همراه کاروانی از مومنان کاشانی، برای عرض ارادت به آستان مقدس فرزند امیرمومنان(ع) با پای پیاده به راه می‌افتند و زائر بارگاه نورانی حضرتش می‌شوند و از آن پس، این آیین سنتی هر سال تکرار می‌شود و صحن و سرای حرم محمدهلال(ع)، با اشک دیدگان عاشقان حضرت شست‌وشو داده می‌شود.

آری دلدادگان حضرت، هر ساله می‌آیند تا فریاد بزنند اگر علی در کوچه‌‌های تنگ مدینه تنها و بی‌یاور بود، اما آنان اجازه نمی‌دهند فرزندش محمدهلال‌بن‌علی(ع) بی‌یار و یاور باشد .

اینان می‌آیند تا ثابت کنند اگر زینب در روز عاشورا در میان مشتی از پست‌ترین خلایق، داغ برادر دید اما اینان نمی‌‌گذارند نور خاندان عصمت و طهارت خاموش گردد.

اینان می‌آیند و تجدید عهد می‌کنند با فرزند امامی که خداوند خود خواسته است که آنان از هر عیب و نقصی مبرا باشند.”انما یرید الله لیذهب عنکم الرجس اهل البیت و یطهرکم تطهیرا”