آران و بیدگل نیوز، امسال هم روز خبرنگار بر مسوولان همیشه سخن گو که هیچ وقت حرف برای گفتن کم نمی آورند- مبارک باد.حرف هایی که  دیگر نه دل ها را خوش می کند و نه گرم آن هم در حالی که در گرمای 50 درجه زندگی می کنیم.

دیرزمانی نیست که در رویدادی خونین، خبرنگار تاریخ ساز ایرانی جاودانه شد. سکوت جامعه ی مطبوعات شکست و روزی در تاریخ و تقویم کشورمان بنام  شهید صارمی و\"خبرنگار\" نامگذاری شد.در این روز، حرفه ی خبرنگاری که در کشاکش دردها و بلاها قلم التیام بخش بر زخم جامعه می زند- گرامی داشته می شود.

از روزی که ایرانی مسلمان، قلم را به خدمت اندیشه‌اش گرفت تا جامعه را از مسایل روز زمانه آگاه کند، سال‌هایی به درازای تاریخ ورود ایران به دنیای نوین می‌گذرد. از آن روز تاکنون، خبرنگار پای در رکاب تاریخ گذاشت؛ همزاد قلم شد و آموزگاری افکار عمومی را بر عهده گرفت.
روز خبرنگار اختصاص به آنانی دارد که در عرصه اطلاع رسانی و آگاهی بخشی جامعه نقش اساسی دارند و با عنوان  \"جامعه مطبوعات\"  خبرگزاری ها و به اصطلاح  ساکنان وادی قلم و بیان شناخته می شوند.

خبرنگار کیست؟!
خبرنگار کسی است که با اتکا به خداوند منان و با قلم و بیان خویش به بررسی مسایل، مشکل ها و نارسایی های جامعه می پردازد تا زمینه احقاق حقوق قشرهای مختلف جامعه فراهم شود. کم نبودند خبرنگاران و تصویربردارانی که در طول هشت سال دفاع مقدس در جبهه های نبرد حق علیه باطل حضور یافتند و با انعکاس خبرها و افشای حقایق، جان خویش را فدای آرمان های والای انقلاب شکوهمند اسلامی  کردند.

اینجانب به عنوان عضوی بسیار کوچک از جامعه بزرگ خبرنگاران، 17 مرداد روز \"خبرنگار\" را به خبرنگاران، صاحبان قلم و اندیشه و جامعه ی مطبوعات تبریک می گویم و از خداوند متعال سلامتی و سعادت شما عزیزان را خواستارم.

 اما چند کلمه حرف دل؛
 بر ما  واضح و مشخص است که خبرنگار  انسان خوبی است و باید باشد.او زحمت کش است و هر جایی که مامور شود باید برود و اعتراضی هم نکند که البته همیشه هم به خاطر به دست آوردن یک لقمه نان- که از قضا به غفلت هم نمی خورد- می رود و ماموریت خود را انجام می دهد. حتی با هزینه های شخصی و بدون این که از او بپرسند: چه قدر هزینه کرده ای؟ یا او بگوید: چه قدر خرج کرده است...

خبرنگار، انسان شریفی است و دوست دارد حسینی وار زندگی کند و چه بسا که در این راه هم تا اندازه ای موفق می شود؛ اما دلش می خواهد اگر انتقاد سازنده ای هم از سر دلسوزی و به جد یا طنز مطرح می کند، در جاده ی بیابانی مواخذه، تحریم، تنبیه و شکایت و شکایت کشی نیفتد و از او هم نخواهند که مانند چرخ و فلک بچرخد تا آنان هم بچرخند! یا این که دنبال کارمندی بگردد که بیاید و او را با نشان دادن فیش حقوقی از بازداشت برهاند!

برای خبرنگار، اگر چه یک روزی در نظر گرفته اند؛ اما در این روز هم باید، با وسایل نقلیه ای عمومی و یا وسیله ای شخصی- که شیشه های پنجره شان پایین است تا هوای سالم و طبیعی وارد ماشینشان شود- به مراسم برود و در سالن های نه چندان خنک بنشیند و منتظر مسوولان دعوت شده به آیین ها بماند تا آنان با خودروهای کولردارشان بیایند و برای شان مانند سال های گذشته درباره ی اهمیت اطلاع رسانی و نقش خبرنگار در جامعه سخنرانی کنند!با این گونه برنامه هایی که برای گرامی داشت روز خبرنگار در نظر گرفته می شود؛ آدم در می ماند که 17 مرداد روز خبرنگار است یا روز مسوولان؟!البته اگر لطفی هم بنمایند و اجازه بفرمایند که یک خبرنگار  صحبت کند و حرف از روی دلسوزی بزند این مجری  و یا گرداننده اصلی مراسم است که اجازه ی پرگویی به او نخواهد داد و مدام موی دماغش می شود و از او خواهد خواست: مانند قطار سریع السیر حرفش را زودی بزند یا متنش را فوری بخواند و تمام کند و برود رد کارش که همانا نشستن در سالن است و گوش دادن به بیانات ارزنده و پر فیض مسوولان اجرایی منطقه؛ آن هم سالی 365 روز...می گویند: خبرنگاران، مظلوم ترین قشری هستند که برای اطلاع رسانی و آگاهی بخشی جامعه به ویژه مسوولان تلاش می کنند تا آنان هم از نبودها و کمبودها، مشکل ها و معضل های جامعه آگاه تر شوند و هم بیش تر بتوانند با استفاده از هنر خبرنگاران، کارهای انجام شده و در دست اقدام خود را و در حقیقت نیمه ی پر لیوان را برای توسعه و پیشرفت شهر و منطقه و شهرستان به شیوه های مختلف به سمع و بصر مردم برسانند...

اما، نه در این جا و نه در هیچ جای دیگر، بر ما واضح نشده که خبرنگاران، چرا و چه گونه مظلوم شده اند ؟!آیا در مظلومیت آنان چیزی یا چند نقطه ای دست و پا داشته است یا این که خودشان خواسته اند مظلوم باشند تا قدر مظلومان ایران و جهان را بهتر بدانند!!