آران و بیدگل نیوز - مقداد نمکی: قدیم، از پنجم محرم تا روز یازدهم، عصر که می شد، دسته ها و هیآت مذهبی در سطح کوچه ها و حسینیه ها و خانه ها و زیارتگاه های آبادی عزاداری سیدالشهداء را اقامه می کردند، هنوز هم، چنین است.
به غیر از تاسوعا و عاشورا که تعطیلی کامل بود روزهای پنجم تا هشتم هم کارگاه قالی بافی ننه جون نیمه فعال بود. ظهر که می شد دست از کار می کشیدیم و ننه جون می گفت می خواهم بروم روضه. شرکت در آیین های سوگواری امام حسین(ع) از جمله مواردی است که به عنوان هویت آبادی ما شناخته می شود.

قدیما دسته های عزاداری به خانه های بزرگان آبادی می رفتند. اول، خانه شیخ الاسلام و بعد خانه های حکیم شفایی و کاظمی و آقامیرزا احمد و عبدالله خان و در نهایت برای سرسلامتی به حرم فرزند علی(ع) مشرف می شدند. از میان تمام خانه ها، این فقط خانه عبدالله خان است که به عنوان تکیه عزاداری امام حسین(ع) باقی مانده است. در آیین عزاداری محرم آبادی ما عزاداران در حال حاضر به زیارتگاه های موسوم به زیارت تازه، زیارت بازار، پنج امامزاده و زیارت وشاد و زیارت فرزند علی(ع) مشرف می شوند. در میان این مراکز اصلی تنها محلی که زیارتگاه نیست ولی مقصد تمام دسته های عزا در ایام محرم آبادی ماست تکیه عبدالله خان است. اینجا متبرک به نام حضرت فاطمه و موقوفه بی بی است. برای دختر پیامبر قبر و زیارتگاهی متصور نیست اما دسته های عزادار آبادی ما به نیت عرض ارادت به آن بانوی مظلومه در این خانه حضور می یابند. هنوز حرف پدرم که ذاکرالحسین(ع) است را یادم هست که در مدیحه سرایی و هیات داری اش بهترین شعرها و روضه هایش را در این خانه اجرا می کرد. او می گفت روضه در این خانه به برکت نام بی بی (س) بیشتر به دل می نشیند. ننه جون هم حتما باید در این خانه حاضر می شد تا در آیین عزاداری همه عزاداران هیآت آبادی که به این خانه می آمدند حضور داشته باشد. حالا کمتر کسی است که خانه عبدالله خان را که یکی از بناهای ثبت شده در فهرست آثار ملی است نشناسد این خانه علاوه بر اینکه بنایش جزء آثار ملی است بنا به میراث معنوی نیز قابلیت دارد، خانه ای که بنا به نیت واقف آن مرکز عشق ورزی به خاندان وحی و خیمه گاه حضرت زهراست. سالیانی است پس از مرگ صاحب آن با همت وراث، توسعه یافته و با مرمت آن یکی از آثار هویت بخش آبادی ماست. کاش همه ما مثل فرزندان عبدالله خان در حفظ و نگهداری خانه های پدری مان کوشا بودیم. اما فراموش نکنیم که هویت این خانه به شخص نیست به بی بی است و هر آنچه به ذکر و یاد بی بی مزین شود ماندگار می شود حالا یا خشت و گل بی جان باشد یا شهر و آبادی و یا انسان های دلباخته آل الله.
امروز در تقویم مناسبتی نیست تا شهر بدان سیه پوش شود و خانه عبدالله خان عزا خانه. اما بنا به رسم نیک آبادی ما در قدرشناسی از خادمان اهل بیت(ع) امروز خانه عبدالله خان و خیمه گاه حضرت زهرا(ع) ماتم سرا شده و آبادی ما را غمی تاسف بار فراگرفته.
امروز یکی از اهل خانه عبدالله خان که سفره دار خوان اباعبدالله(ع) بود به رحمت خدا رفت؛ کسی که تنها واژه ای که درخور اوست واژه \"نوکر\" است. او وقتی نام بی بی برده می شد بی اختیار گریه می کرد. او کلید دار تکیه حسینی و خادم خیمه فاطمی در این شهر بود. او میراث دار خانه عبدالله خان و میراث بان خوان اباعبدالله(ع) بود. او، رییس اتحادیه نانوایان و موسس مسجد حضرت زهرا(س) بود و به واقع برای آبادی ما مرد \"نان\" و \"ایمان\" بود. و چه سفره پر برکتی است سفره داری حضرت زهرا (ع) که به همت او برقرار و ماندگار بود. او چه غریبانه و بی ریا برای سامان یافتن حسینیه آرانی ها در جوار حرم رضوی عاشقی می کرد. چه نیک است دستگاه اباعبدالله (ع) که نوکری درگاهش باعث ماندگاری است چرا که به واقع منتهای نوکری در این خانه همان حرکت در مسیر ماندگار سبیل الله و جاودانگی است.  آری امروز در آبادی ما روز غمگنانه ای است. بی شک انبوه جمعیت شرکت کننده به احترام یک خدمتگزار در آیین های مرگ سفرکرده امروز آبادی ما به سرای باقی ستودنی خواهد بود اما همه می دانند که اندوه جماعت عزادار به خاطر اخلاص سرشار و چشم همیشه اشک بار زنده یاد حاج حسین اکرمیان است که او را جاودانه عاشقی به درگاه بی بی(س) و دستگاه اباعبدالله(ع) ساخته است.