آران و بیدگل نیوز، در برگزاری شهرآوردها، معمولاً مسائلی آشکار یا نهان می‌ماند. راستش تا دیروز نام شهدای چوار را نشنیده بودم. دیدن نام تیم و سال شهادتشان، روی پیراهن بازیکنان بانی خیر شد تا از حادثه‌ی بمباران زمین فوتبال چوار که درست 30 سال قبل اتفاق افتاده آگاه شوم و شما عزیزان را نیز میهمان این شهدای مظلوم نمایم.

23 بهمن سال 1365، به مناسبت دهه‌ی فجر و جهت ایجاد فضای نشاط و شادابی در بین مردم جنگ زده‌ی استان ایلام، تیم‌های فوتبال منتخب چوار و منتخب جوانان استان ایلام، رأس ساعت 16، آغازگر یک مسابقه فوتبال شدند. نیمه‌ی اول مسابقه با پیروزی 2 بر 1 تیم جوانان ایلام به پایان می‌رسد. بین دو نیمه شهید حسین هزاوه؛ مربی و بازیکن تیم منتخب چوار - که خود یک پاسدار بود - به بازیکنان می‌گوید: فرض کنید در خط مقدم جبهه هستید. درحالی که هنوز 35 دقیقه از زمان بازی باقی است و همه منتظر زدن ضربه کرنر هستند، هواپیماهای بیرحم دشمن با انواع و اقسام بمب‌ها، زمین فوتبال چوار را تبدیل به خط مقدم واقعی می‌کنند و فوتبالیست‌های جوان ما زیر آتش جنگنده‌های بعثی، آسمانی می‌شوند. شهادت 10 فوتبالیست، 3 کودک، یک داور، یک تماشاگر و 6 جانباز، حاصل هجوم ناجوانمردانه دژخیمان صدام است. به جرأت می‌توان این حادثه را بزرگترین رویداد ناگوار تاریخ فوتبال ایران نامید.

در این روز خونین یونس تلوکی، مجتبی ناصری، علی نجات کرمی، علی عباسی، محمد کمالوندی، جهانگیر کاوه، عبدالرزاق مهدیه، صید محمد زارعی، حسین هزاوه (بازیکنان فوتبال)، حمیدرضا رضایتی (داور مسابقه)، مراد آذرخش، خلیل مظفری، سجاد مظفری، محمدجواد مظفری، امجد حیدری (تماشاگران مسابقه) به شهادت رسیدند و علی قیطاسی، رحمت محمودی، الیاس گهرسودی، گل مرادفاضلی، فرمان فولادوند و سلمان کرد (بازیکنان فوتبال) به افتخار جانبازی نائل شدند.

بمباران به قدری فجیع بود که شهدای این بمباران، تنها از روی لباس و مو قابل شناسایی بودند و چهره‌ی آن‌ها مشخص نبود. حال آن‌که چنین اتفاقی، در تقویم کشور ما ثبت نشده است. علاوه بر این هیچ‌گاه خبری از بزرگداشت شهدای زمین فوتبال چوار نیست درصورتی که برای حماسه‌ها و دلاوری‌های ورزشکاران کشور برنامه‌های مختلفی برگزار می‌شود. ضمن این که زمین فوتبال چوار نیز، حکایت غریبی از عدم توجه مسئولان دارد. این زمین خاکی، در حد یک یادبود باقی مانده است.