آن روز که پدر مسافر جاده  شهادت شد، او سه ساله بود اما اینک در کسوت معلمی، رسالت پدر را کلمه به کلمه در جان و ذهن نسلی حک می کند که باید همچون او صبورانه راه را ادامه دهند و چه جایی بهتر از کنار مزار پدر و چه روزی بهتر از سال روز شهادت او.
دختری که سی سال درس های زندگی را بدون پدر آموخت اینک آموزگار درس شهادت است.
دخترم، بگذار غمنامه های تو با پدرت را شاگردانت نیز بشنوند،
بگو تا گوش آنها با زمزمه های شهیدانه ات آشنا شود که امروز قلبی صاف تر و گوشی شنواتر از شاگردانت نخواهی یافت. دیروز پدرت معلم شهادت شد و حالا تو، مُدرَس شهادتی. پیوند بین نام « معلم» و «شهادت» چقدر آموزنده است.
مزار شهیدان، کلاسی به وسعت شهادت است. اینجا و در کناز مزار پدر، بهتر می توان از شهادت گفت.
او معلمی است که تندیس نگاه مهربانش را در قاب نگاه پدر به شاگردانش اهدا می کند. اتفاق امروز، زیباترین و به یادماندنی ترین خاطره در ذهن این کودکان خواهد شد.
دانش آموزان امروز خواهند آموخت که وقتی دم از آزادی و امنیت می زنیم، شهید را تداعی کنیم.
وقتی دم از غیرت و تعصب می زنیم، شهید را به یاد بیاوریم.
وقتی دم از عدالت و انصاف می زنیم، به یاد شهیدان باشیم.
درسهایی که امروز مرور شد هیچ وقت در کلاس و مدرسه اتفاق نمی افتد.
ما امروز در کار این معلم خوش ذوق، ادامه « حماسه احسان» را دیدیم. حماسه سردار شهید احسان باقری. بر این حُسن انتخاب او آفرین می گوییم.
دخترم ، شهادت پدر مبارک. نمره تدریس امروزت بیست.