ماه محرم روبه پایان است. محرمی که بزرگترین روز تاریخ بشریت را در خود دارد.محرمی که بزرگترین و عظیم ترین ذبح تاریخ را به خود دیده است. محرم که پر است از مظلومیت و غربت.محرمی که از معصومیت طفل شش ماه سخن دارد تا رشادت پیرمرد 70 ساله.محرمی که از شوق شهادت نوجوان می گوید و از شجاعت سردار بی دست.و...
محرمی که سرشار از بندگی مخلصانه حسین(ع) واهل بیت ویاران با وفادارش بود.ماه محرم ماهی سرشار از درس است روزی است که امام معصوم علیه السلام به ما آموخت در هر برهه از زمانی که هستیم باید جلوی مستکبر جهانی خود بایستیم.
محرم تمام می شود وروضه ها ومجالس عزاداری تعطیل می شود.محرم تمام می شود وکم کم حسینیه ها وخیمه های عزای حسینی هم جمع می شوند.اما برگزاری این همه مراسم ومجالس عزا و روضه و هئیت چه بازخورد و چه نتیجه ای برای ما دارد؟!
هدف از برگزاری این مجالس سوگواری و روضه مجالس وعظ چیست؟
مگر در کربلا چه حادثه ای رخ داده که پس از قرن ها در سوگ آن باید گریه کرد و اشک ریخت ومجلس عزا گرفت؟
همه ی این مجالس ومراسم به خاطر آشنایی ما با اصل دین وآشنایی با اهداف قیام اباعبداله الحسین است.اول اشنایی و آگاهی وسپس حرکت و زندگی در آن مسیر و سیرت.
آیا ما واقعا اینگونه هستیم؟!
چقدر مجالس ما ،به ما آگاهی ومعرفت دینی می دهند؟!
هدف امام حسین (ع) از آن قیام بزرگ چه بود!!
چقدر از آگاهی و معرفت وشناخت ما از امام حسین(ع) و قیام ایشان در زندگی ما کاربردی واجرایی است؟!
امام حسین (ع) ظهر روز عاشورا در صورتی که سی هزار نفر در برابرش ایستادند نماز را به جماعت اقامه می کنند! به راستی چه شد که حسین علیه السلام این گونه عمل نمودند مگر نه اینکه می توانستند در خیمه ها نماز به پا دارند و یا ایستادگی در برابر دشمن ارجحیت نداشت؟
امام ایستادند و نماز را برپا کردند تا به همه مردم اعلام نمایند که برای برپایی نماز قیام نمودند و هیچ گاه حتی در دل دشمن از این امر غافل نخواهند شد.
حال ما عزاداری برپا می کنیم و در سوگ این مصیبت می گرییم اما آیا مراقب هستیم که نماز اول وقتمان در میان هیاهوی طبل و سنج و زنجیر و سینه زنی گم نشود ؟
آیا مراقب هستیم که عزادارارن سیدالشهدا باید صفوف اول نماز های جماعت را پر کنند؟؟
چرا وقتی در منبر سیدالشهدا از احکام حرف به میان است خرده گرفته می شود؟ به راستی فلسفه عزاداری چیست؟ اشک وغم و ماتم؟حسینی بودن چگونه است؟
هیئتی هستیم،روضه هم میرویم،مجلس هم برگزار می کنیم،نذری هم می دهیم ،خدا قبول کن:نماز مان چگونه است؟حجاب در میان ما چه جایگاهی دارد؟چقدر امر به معروف و نهی از منکر میکنیم؟و....
سبک وروش زندگی ما تا چه اندازه برگرفته از امام حسین(ع) است؟!

ماه مُحرم تمام شد آیا مَحرم شده ایم؟
هر ساله شاهدیم که با شروع ماه محرم،حال و هوای شهر وشهروندان به گونه ای خاص و ویژه تغییر می کند به اندازه ای که حتی اگر کسی شناخت و آگاهی هم از محرم نداشته باشد،تحت تاثیر قرار می گیرد و آن تغییرات را حس می کند.
شاید هیچ کس نباشد که به محرم و حال و هوای و شور دهه اول وپرچم وعلم و مجلس روضه وهیئت،بی تفاوت باشد وتغییرات ظاهری هرچند اندک،درزندگی اش ایجاد نشود.
برنامه های سوگواری وعزاداری برای آن است تا ما دل در معرفت معصومین(ع) بشوییم واز چشمه زلال اهل بیت(ع) جرعه های ناب خدا پرستی بنوشیم.
محرم وسوگواری وعزاداری برای بیداری وآگاهی واشنایی ماست.
محرم فرصتی است تا ما به خود آییم وخود را بشناسیم وامام را بشناسیم و از آن طریق به خداشناسی برسیم.
محرم زمانی که باید مُحرِم بشویم ولباس مشکی بپوشیم در رثای نفس جاهل و غافل انسانی اشک برزیم وبه سوی اهریمن نفس، سنگ بیزاری پرتاب کنیم.با حضور در دسته های عزاداری و هیئت،سعی و صفا حسینی به جاآورده واز منیت ها دور شویم وبا قیام در آستان حضرت حق، تکبیرهالاحرام گفته ،پشت دستی به عالم مادی بزنیم وبه عشق طاعت و بندگی حضرت خالق، به نماز بایستیم .آنگاه که در آزمون نماز و نیایش مورد قبول درگاه باری تعالی قرار گرفتیم و در قنوت عاشقی عبادت خویش،خم ابروی یار دریادمان آمد،به اطاعت خداوند سر تعظیم فرود بیاوریم و بر جلال و جبروتش سر به سجده بگذاریم واز خود بگذریم وخدایی شویم. لبیک بندگی سر دهیم وومَحرِم حریم ربوبی حق شویم .
همه ی اینها در نزدیکی وقرب به حضرت حسین بن علی (ع) است که فضا و محیط روضه و هیئت وهمنشینی با اشک وسینه و ماتم (اگر با معرفت و بصیرت باشد)ما را به آستان ثاراله نزدیک می کند واز آن طریق به درگاه خداوند بزرگ وارد شویم .
ما در کجای راهیم؟!